Als de lentelucht gaat geuren Boven bos en velden uit, Als het groen in prille kleuren Weer aan struik en boom ontspruit, Als na storm en regenvlagen Weer een beet're tijd gaat dagen, Is het of met nieuwe kracht 't Leven ons weer tegenlacht.
Wij zijn 't geslacht, dat als verloren In twist en tweedracht werd geboren, Gekneusd door leugen, nijd en haat Geschonden reeds bij 't eerste bloeien, Geketend met zovele boeien Aan oorlog, misdaad en verraad.
Hoe ver is 't naar Bethlehem? Niet zo heel ver? Zullen we de stalk verlicht Zien door een ster? Kunnen we het Kindje zien? Is het dan daar? Mogen we naar binnen gaan Eventjes maar? Staan de dieren er ook bij Os, ezel, schaap?
Als heden op 't Sint Pietersplein in luisterrijke pracht De blanke hanol van Pius zeeg'nend wordt geheven, En door Zijn woord tot dogma wordt verheven, Wat heel de Christenheid reeds eeuwen heeft gedacht,
Wie tussen pers en letterkast Zijn tijd en plicht verstaat, De druk niet ondervindt als last, Maar fier door 't leven gaat, Bouwt met ons aan de toekomst mee In eendracht door V.J.A.G., Bouwt met ons aan de toekomst mee In ons V.J.A.G.
Er waren zeven rovers eens, Gewapend tot de tanden, Gewend aan moord en veel gemeens, Aan plunderen en branden.
Ze zwierven driest door veld en woud In bloedbevlekte kleren, Geen rakker was er en geen schout, Die hen dorst arresteren.
Nog staait ien Bedum d'ôlle toren, Verainzoamd ien zuch zulf verloren, Wat schaif zakt op zien fundament; Nog vlaigen vogels oet zien goaten, Moar veur de rest staait e verloaten En stug ien 't end.
Heur ies Pa, zee guster lutje Pait, Ie kenn'n mie leuv'n of ie leuv'n mie nait, Ik kom doarnet van klupbrug vandoan, Woar honderd zwaart-bonde hond'n bie'n kander stoan
Er waren eens zeven meesters, Die gaven prachtig les; Eén ging er aan "vernieuwing" doen, Toen bleven er nog zes.