Ôl Beêmer Toren
Nog staait ien Bedum d'ôlle toren,
Verainzoamd ien zuch zulf verloren,
Wat schaif zakt op zien fundament;
Nog vlaigen vogels oet zien goaten,
Moar veur de rest staait e verloaten
En stug ien 't end.
Nog kiekt e wied oet over doaken
Ien 't lege laand, 'n vail'ge boaken
Van 't ôlle dörp, van hoes en heerd,
Moar van wat dichterbie bekeken
Izze vol scheuren en gebreken
En slim verweerd.
Ien kôlle, hetten, störm en regen
Ôl toren kon der aaiwen tegen
En dee zien plicht bie dag en nacht.
Zo hedde ons ain leske geven
Van stoere kracht en weerdig leven
Van 't veurgeslacht.
O, Beêmers, past toch op joen tellen,
As toren zo blift overhellen,
Din roaken ie hom wizze kwiet.
Ie kennen nou nog woarschouwd wezen
Deur op zien wiezerploat te lezen:
"'t Is heugste tied!"
5 maart 1952
(Verschenen in "De Bedumer" op 8 maart 1952)
Geen reacties